கண்ணீர் வரைந்த கவிதை

நித்திரை இழந்த இரவின்
நடு நிசிவேளை
என் அறைக்கதவு திறந்து
முற்றத்திற்கு வரம் என்
மேனி மீதினில்
மென்மையும் வேகமுமாய்
மோதிப் பிரியும் வாடைகாற்றாக
உன் நினைவு..

வாடைகாற்றின்
தீராதா ஏக்கத்தில்
தீந்தொளிந்தாலும்..!
அதே இடம்விட்டு நகராமல்
நெடு நேரம் நின்றுவிடுகிற
என்னை..காணதவாறே..!
கடந்து போய்விடுகிறாய் காற்றே..

இன்று..
உன் கனவில்கூட
நான்
காணாமல் ஆக்கப்பட்டிருப்பேன்.
என்றாலும்
நீ என்னை மறந்துவிட்டாய்
என்பதையே...!
நீ என்னை நினைத்திருந்தாய்
என்பதற்கான சாட்சியமாய்
வைத்துகொள்வேன்!...

இந்த சாட்சிகளில் ..முன்
நான் ஆயுள் கைதியாய்
கண்ணீரோடு...!
-கார்த்திக் ராஜா..